Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

ελληνο-τζαζικά & ακη-πανικά

Μια βόλτα στο Μοναστηράκι (και τους πέριξ χώρους), την Κυριακή το πρωί, σου προσφέρει μιαν αίσθηση… πνευματικής ισορροπίας. Υπό ποίαν έννοια… Διαμορφώνεις μόνος σου την επικαιρότητά σου. Διαβάζεις, βλέπεις και ακούς ό,τι εσύ θέλεις, επιλέγοντας (δηλαδή αγοράζοντας) ελεύθερος (ή περίπου ελέυθερος…) από τα χιλιάδες πράγματα που κείτονται μπροστά σου. Οι τιμές – ακόμη και για όσους δεν θέλουν ή δεν ξέρουν να παζαρεύουν – είναι, συνήθως, λογικές· και με 2-3 ευρώ το κομμάτι (περιοδικό, δίσκος, βιβλίο, κανα DVD) μπορείς να εντοπίσεις εξαίρετα πράγματα ή, εν πάση περιπτώσει, άλλα, που μπορεί να μην είναι και τόσο εξαίρετα, βρίσκεις όμως ένα νόημα για να τα έχεις.
Είχα ήδη δύο 45άρια του Σπύρου Πιπεράκη – ενός πρωτοπόρου ηλεκτρικού κιθαριστή, που βρίσκεται πίσω από τις jazz μπάντες του Χατζιδάκι στα fifties και τα early sixties – αλλά δεν περίμενα να βρω, σε διαφορετικές μεριές, αλλά τέσσερα 45άρια του (σε μέτρια κατάσταση), με απίθανα κομμάτια.Στο πρώτο αναγράφεται ένα “made in germany”, παρότι οι γραμματοσειρές του είναι ελληνικές και περιέχει τα κομμάτια “Madubala (cha-cha)/ Christina (mambo)” [Greca G 1501]. Είχα ακούσει τη «Μαντουμπάλα» με τις πενιές του Aris San, όπως και την... psych version από τον Γιώργο Μπαγιώκη, αλλά σε cha-cha δεν την είχα ακούσει. Ωραία εκδοχή.Ακόμη ωραιότερη ήταν η “Arabella”, μια αεράτη bossa nova, από το 45άρι “Arabella/ Remenisence” [Greca GR-5]. Λογικώς, μιλάμε για τις αρχές των 60s, όταν το cha-cha (ήδη), όπως κι η bossa (σιγά-σιγά) άρχιζε να παίρνουν κεφάλι στο χώρο της διασκέδασης, λίγο πριν εκτοπιστούν από τα… σέικ και τα… μπλουζ. (Όχι πως θα σταματούσε ν' απασχολούν τους συνθέτες της jazz, αλλά και κάποια συγκροτήματα βεβαίως, και μετά τα μέσα των sixties). Για τ’ άλλα δύο δισκάκια θα γράψω μιαν επόμενη φορά, όταν θα έχω συγκεντρώσει κάποια παραπάνω στοιχεία για το jazz κεφάλαιο «Σπύρος Πιπεράκης».Ένα άλλο δισκάκι, το οποίο το είχα δει και παλιότερα χωρίς να το αγοράσω, ήταν ένα «διαφημιστικό» του Μίμη Πλέσσα από το 1969, που είχε γίνει με χορηγία της σοκολατο-βιομηχανίας ΙΟΝ και το οποίο καταπιανόταν με την ιστορία του αμερικανού λαϊκού ήρωα Davy Crockett (1786-1836). Το «Ντέιβι Κρόκετ (Μέρος πρώτο)/ Ντέιβι Κρόκετ (Μέρος δεύτερο)» [PR7T] ανήκει στην κατηγορία των «παιδικών δίσκων», αλλά έχει και μουσικό ενδιαφέρον, αφού την αφήγηση της ιστορίας (νομίζω πως η φωνή ανήκει στον ηθοποιό Βασίλη Μαυρομάτη) συνοδεύει η… ελαφρά ορχήστρα του Μίμη Πλέσσα.Κι ένα τελευταίο. Είμαι fan της τραγουδοποιίας του Άκη Πάνου. Δεν υπάρχει λόγος να εξηγώ γιατί. Καταλαβαινόμαστε, νομίζω. Υπάρχουν δεκάδες «δεύτεροι» τραγουδιστές (δεν είναι απαξιωτικός, σώνει και καλά, ο χαρακτηρισμός), που έχουν πει είτε πρωτότυπα τραγούδια του, είτε έχουν διασκευάσει τις επιτυχίες του. Για να είμαι ειλικρινής τον Ι. Τάχτα (μάλλον Γιάννης Τάχτας) δεν τον ήξερα. Αγόρασα λοιπόν, κουτουρού, το 45άρι «Ρολόι κομπολόι/ Η κουτσομπόλα» στην εταιρία Boem [GA 125, 1967;] τού Α. Γκαργκάσουλα (από το... τότε 2 της Αγ. Κωνσταντίνου), εξαιτίας της πρώτης πλευράς. «Σκληρή» εκτέλεση, από μιαν «άγαρμπη» φωνή, που βγάζει παλληκαρίσια το τραγούδι.
Κι επειδή αυτά τα κείμενα δεν μπορεί παρά να λειτουργούν συνειρμικά, να και το καλύτερο «ακη-πανικό» τραγούδι, που δεν το έχει γράψει ο Άκης Πάνου. Φώτης Στασουλάκης… «Το τζάκι». (Το ψάχνω).

2 σχόλια:

  1. Ρε συ Φώντα κανε τη καρδιά σου πέτρα και τα σιγκλάκια mp3 να τα ακουμε και να τα δώσουμε στα παιδιά μας σαν ενα library να χουνε να πορεύονται παναθεμα με.
    Με αυτο το "Arabella" με τσάκισες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Θα το παλέψω, φίλε. Αν και δεν είναι εύκολο για πρακτικούς λόγους και για λόγους χρόνου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή